Challenger

[Agent_Baton 215]

Challenger

Prom kosmiczny Challenger był jednym z największych triumfów NASA. Był to drugi prom do osiągnięcia kosmosu, w kwietniu 1983 roku. Z powodzeniem ukończył dziewięć ważnych misji. Ale Challenger był także najciemniejszą tragedią NASA. 10 listopada, 28 stycznia 1986 r. Prom eksplodował 73 sekundy po starcie, zabijając siedmiu członków załogi. Wypadek zmienił program kosmiczny na zawsze.

Wahadłowiec Challenger

 

Załoga

W katastrofie zginęła cała, 7-osobowa załoga. Na pierwszym planie, od lewej: Michael John Smith, Francis Scobee, Ronald McNair. W drugim rzędzie, od lewej: Ellison Onizuka, Christa McAuliffe, Gregory Jarvis, Judith Resnik.

 

Od pojazdu testowego do pojazdu kosmicznego

Challenger pierwotnie miał być pojazdem testowym NASA. Rockwell zaczął budować prom w listopadzie 1975 roku, a następnie wysłał go do Lockheed na testy strukturalne, które rozpoczęły się 2 kwietnia 1978 roku. Według NASA modele komputerowe w tamtym czasie nie były wystarczająco zaawansowane, aby obliczyć naprężenia na wahadłowcu podczas różnych faz lotu.

W 1979 r. NASA przyznała firmie Rockwell dodatkową umowę

 na przekształcenie testowanego pojazdu na statek kosmiczny. 
To rozszerzyłoby flotę wahadłowców na dwa statki kosmiczne, z których pierwszym był Columbia.

Kolejne dwa lata zajęło Rockwellowi przeprowadzenie konwersji. Pracownicy musieli między innymi wzmocnić skrzydła, umieścić prawdziwą kabinę załogi zamiast symulowanej, a także zainstalować wyświetlacze heads-up dla astronautów pracujących wewnątrz. Prace zakończone 23 października 1981 r.

 

Opóźnienia w pierwszym locie

Oczekiwano, że Challenger wejdzie w kosmos 20 stycznia 1983 roku, aby wypuścić pierwszą satelitę Tracking and Data Relay, która później stała się częścią serii satelitów, które astronauci utrzymywali w kontakcie z kontrolerami z powrotem do domu. Kilka błędów technicznych spowodowało jednak wycofanie się z użycia.

Po pierwsze, NASA odkryła wyciek wodoru w przednim bloku silnika głównego nr 1 podczas testu gotowości do lotu w grudniu. W drugim teście 25 stycznia 1983 roku NASA odkryła pęknięcia w silniku, które spowodowały wyciek.

Następnie Agencja potrzebowała kilku miesięcy na usunięcie silników i przetestowanie ich. Podczas gdy silniki dwa i trzy zostały uznane za zdrowe, NASA zastąpiła Silnik nr 1.

Po kolejnym opóźnieniu z powodu problemu z TDRS, Challenger z powodzeniem wystartował 4 kwietnia 1983 roku na misji STS-6. Członkowie załogi ustawiają satelitę swobodnie, astronauci Story Musgrave i Donald Peterson również zrobili pierwszy spacer z programu wahadłowca.

 

Awaria Challengera

To był zimny poranek, 28 stycznia 1986 roku, kiedy Challenger miał polecieć w kosmos. Temperatury spadły poniżej zera. W NASA były pewne osoby, a wśród wykonawców, którzy martwili się o integralność plomb na solidnych dopalaczach rakietowych w zimne dni.

Challenger wystartował o 11:38 czasu wschodniego przed większą uwagą medialną niż zwykle, ponieważ niósł pierwszego nauczyciela, który wyruszył w kosmos. Christa McAuliffe planowała lekcje na orbicie.

Skuta lodem platforma startowa, stan kilka godzin przed startem Challengera.

 

Ona i reszta załogi nigdy tego nie zrobili. Challenger rozpadł się 73 sekundy po starcie przed kamerami telewizyjnymi. "Kontroli lotów tutaj bardzo uważnie przyglądają się tej sytuacji, oczywiście poważnej usterce", powiedział komentator NASA, gdy kawałki promu spadły z nieba na Atlantyk.

Ekipy ratownicze spędzały kilka tygodni odzyskując kawałki promu i ostrożnie, przywożąc resztki siedmiu astronautów. Pozostałości, które można było zidentyfikować, zostały przekazane rodzinom, a reszta została pochowana w pomniku załogi Challengera na cmentarzu Arlington 20 maja 1986 roku.

 

 

Problemy kulturowe i techniczne

Zwołano prezydencką komisję, by przyjrzeć się incydentowi, któremu przewodniczył były prokurator generalny i sekretarz stanu William P. Rogers. Obejmował on udział Neila Armstronga (pierwszego człowieka na księżycu) i astronautę NASA, Sally Ride, między innymi.

Komisja rozmawiała o przyczynach technicznych awarii, która została przypisana zimnym warunkom degradacji uszczelki w dopalaczach. Dodatkowo, ujawniła problemy kulturowe w NASA, takie jak brak zgłaszania wszystkich problemów zespołowi decyzyjnemu. Komisja stwierdziła również, że proponowana stawka lotu wahadłowca była niezrównoważona, biorąc pod uwagę wielkość jego siły roboczej.

NASA wprowadziła zmiany techniczne do promu, a także pracowała nad zmianą kultury swoich pracowników po tym, co stało się z Challengerem. Program wahadłowy wznowił loty w 1988 roku.

Po przetestowaniu wraku Challenger, części zostały zakopane i zapieczętowane w opuszczonych silosach rakietowych Minuteman na przylądku Canaveral Air Force Station, gdzie pozostają do dziś.

Eksplozja Challengera zmieniła program wahadłowca na kilka sposobów. Plany latania innych cywilów w kosmosie (takich jak dziennikarze) odkładano na półkę na 22 lata, aż Barbara Morgan, która była kopią McAuliffego, poleciała na pokładzie Endeavor w 2007 roku. Satelitarne premie zostały przeniesione z promu na rakiety wielokrotnego użytku. Dodatkowo, astronauci zostali ściągnięci z obowiązków, takich jak naprawa satelitów, a Manved Manewrowanie Unit nie odbyło się ponownie, aby lepiej zachować ich bezpieczeństwo.

Każdego stycznia NASA zatrzymuje się, aby przypomnieć sobie ostatnią załogę Challengera, a pozostałe załogi zgubiły się w poszukiwaniach kosmosu, w Dzień Pamięci NASA. Ponadto Challenger ma dziedzictwo edukacyjne: członkowie rodzin załóg założyli program Challenger Center for Space Science Education, który przybliża uczniom symulowane misje kosmiczne.

Pamiątka po poległej załodze Lotu Challenger